"Bu hayatta her şeyiyle güvenebildiğiniz en az bir kişi olmalı. Yoksa kendinizi hep yalnız hissedersiniz.İnsanların çoğu yalnızdır o yüzden, yapayalnız. Yaşananlar kelepir bir hayatın ikinci el versiyonu gibidir.Yaptığınız hiçbir şey size ait değildir, benliğinize, özünüze. Hayatınız, tümüyle güvensiz bir ortamınmecburen size yaptırdıklarından ibarettir."Saf çocukluk halinizden geriye yüzünüzde `memur gülüşü`, dudaklarınızda `gammaz öpüşü` kalır.Öptüğünüz yer kirlenir, güldüğünüz zaman herkes incinir. Elinizde etrafı yeşil dantelli beyaz bir mendil deyoksa temizleyemezsiniz hiçbir yerinizi."Ben Serap`ı böyle sevdim, en saf halimle, uzaktan."Yaşadığımız bu nefes aldırmayan, "tuhaf" dönemin Diyarbakır`da başlayıp İstanbul`a, oradan Zürih`e uzananve Nusaybin`de sonlanan hikâyesi... Muktedirlerin kirli sırıtışlarına inat, hülyasının, serabının üzerine titreyen,acısını içinde koyultsa da yalan ve şiddet üzerine kurulu "zulüm makinesini" sabırla, mizahla, yoldaşçadayanışmayla, zekayla maskara eden insanlar: Kudret, Bedirhan, Sema, Mutlu, Zeliha ve sonrasında Celal.Hayatı "büyük insanlık"a zehretmeye yeminli o "makinenin" katı/soğuk gerçekliğine bir an olsun gevşemeyenbir varoluş mücadelesiyle, bilgece bir meydan okuyuşla göğüs geren karakterler...