Hissettiklerimiz ağızdan çıkınca, tortuları kalıyor elimizde. Hislerin ölüleri gibi duruyor sözler, asılı bir yerlere. Büyüdüm ben de ve utandım tekil büyüdüğüme. Çekmecelere yazdım, dolap raf larına. Evlerim değişti, sevdiklerim, sevmediklerim; dile geldim dost sohbetlerinde. Yine yetmedi, kendime yazdım. Eski usul bir güncenin ifşasıdır bu, mahremimdir. Akıl düşümü, ruh üşümesi, gönül çarpıntısıdır. En nihayetinde matbu bir hayata girizgâhımdır; yazmaya başlamama sebebe ithafımdır ve tüm anlatamadıklarıma. Olduğum değil, hasretini duyduğumdur.Her sözcüğün bir emanetçiye ihtiyacındandır.Diyorum kendime, demek ki:Dünle bugünün farkıBir telefon ucuBir pencere dışı...Ben dünken yokBugünken varsamMesafeler güzelMesafelerin aslı sevilesi...Ben değilim mesafeMesafe, bize ait olmayan bir evde olmaktı sadeceBize ait olmayanda biz olamadığımız süreceHer şey bir evin yalanıHer şey bizim olanın rüyasıAidiyet yoktu, ne dünde ne bugündeNe yazıktır Biz tutunduk sanrılı bir aidiyete