İnsan KısadırBabaannem derdi ki: İnsan kısadır oğlumVe bilmezden gelir kısalığını, bilseydiYarışmazdı yollarla, göğe evler yükseltmezdi,Nazlı babaannem sözü de uzatmazdı ısrarı daAz söyler, usul söyler, pir söylerdi bir deAdamın kötüsünü piyade, sözün fazlasını şiirYaparlar derdi, piyade olduğumu da gördü şiir yazdığımı da,Küçücük bir büyükanneydi, onu yitirince anladımKısacıkmış her şey, insan kısaymış ağaçtan, ikindiden,Elmadan, güneşten, kardan, yağmurdan,Gölgemiz bile bizden uzunmuş, ya çocukluk,O da rüyasından kısaymış meğer, sanki altı kardeşNöbetleşe rüya görsek hepimizden bir çocukluk belkiÇıkarmış, "bu dünya bir pencere" türküsünü söylerdi deAnlamazdık, bu dünyaya alıştık, şimdi zor geliyorDünyadan gitmek, bazen rüyama geliyor, kısacıkKalıyor, bir gülümseme kadar, "çok uzatma" diyor"şiiri, kimse anlamaz ve ömrün de uzamaz bundan,"İnsan yanlışlarıyla büyür, aşkı uzun boylu sanırdımAnladım ama, ne zaman, harflerinden de kısaymış aşk,Bazen yazıncaya kadar geçiyor, bazen zaman alıyorAşkı içimizdeki ormandan kurtarmak, aşk kısa, şiir uzun,Sözgelimi bir ağaç kaybolsa da orman yine orman,Ya bir harfli kaybolsa, zaten kaç harf ki insan?