Şehrin oluşturduğu anafor; bazen değer düğümlerini öylesine gevşetiyor ki her şey kendiliğinden müflis ironiye dönüşüyor. Benden başka hiçbir şeyi ciddiye almıyor insan. Balkona mahkûm çocuklar, geçkin bekârlar, bir başına bırakılmış ihtiyarlar, rezil yoksulluk ve yersiz yurtsuz hain ihtiras, sinsice zevklendiriyor onu. Küçük hesaplardan dolayı huzur vericilerini, huzur verecekleri hayatın kör kuyusuna itmekten çekinmiyor. Zaman zaman sorarım kendime: Acaba, derim, bencilliği insandan başka yeşertecek saksı var mı?